Уредник на рубриката: Филип Димкоски
Пунторие Муча-Зиба е родена во Струга на први мај 1954 година. Основно училиште завршила во с.Велешта, средно образование во Струга, студирала во Скопје, каде и дипломирала на катедрата за Албански јазик и литература. Пунторие Муча-Зиба работела како наставник во средно и во основно училиште во Скопје. Таа е прогласена за наставник на годината во општина Чаир. Пунторие Во областа на литературата како романсиер и поет, е добитник на наградата „13 Ноември“ на Град Скопје. Добитник е и на признание за долгогодишен труд во образованието и културата. За неа главен мотив за работа и за креирање беа нејзините ученици и соработката со нив, особено кога во нив препознаваше таленти за творење.
Преведува од албански на македонски и обратно.Досега има објавено повеќе од дваесет книги на албански и на македонски јазик, од сите жанри, каде главниот мотив е позицијата на жената и сите дилеми кои го обземат човекот во РСМ. Како писателка е прифатена во многу светски и домашни антологии на албански, македонски, англиски, румунски и француски јазик. Досега има добиено многу државни и меѓународни награди за литература и за долгогодишни остварувања во областа на културата, образованието, заштитата на државните интереси и промоција на државните приоритети, вредности и културно-историско наследство на Република Македонија.
Нејзини попознати дела се: „Есенска тотем„ , „Мојата свита”,„Емма„, „Дивите малини…„ ,„Совеста на болвата”, „Вега„ , „Времето на црешите”, „Цветно око” идр. Член е на Друштвото на писателите на Македонија.
Дојди во Струга
Дојди во Струга
далечен пријателу
напиј се едно кафе крај езерото
прошетај се до зајдисонце
по калдрмата
со стар камен
крај дремливиот талас
кој ти ги освежува градите
со воздушна свежина.
Дојди далечен пријателу
нахрани се
со опојноста на оваа убавина
и напушти нè
штом украдеш малку убавина на езерото
и Дрим,
штом почувствуваш
малку мирис на риба
и галеб
и,
врати се веднаш
од каде што си дошол,
без да ја допреш со поглед птичката
кај потокот
каде миеш очи и лице,
и полниш вода со стомна,
она зрно црешна
со песна на усните,
гледа
како расте телото на синилото
капка по капка водата
и се полни езерото
и почнуваат да провејуваат
ветриња над езерската површина
и ги впиваат погледите
на стружанката
до белото утро
кога таа се преродува
во водоезерот
целата жена
целата невеста.
И расте како стих,
како река од стихови,
а стихот е девојченце
а девојченцето е кревко
има уплав од жешките допири
кои се раѓаат в зори
и умираат со утрото.
Дојди во градот на музата
далечен пријателу
и оди си од кај си дошол
кога свети само еден зрак
напушти ја месечевата убавина
фрли ги во реката страстите
без да го допреш со усни
нежното торзо
кое не ги заборава бодежите
на љубовта
зашто е цвет на поезијата,
венее како есенско лисје
и не останува ниедно око за да го следи,
ниеден цвет
ниедen ерген
ниедна невеста.
Вдовицата
(Gruaja e vejë)
Вдовицата
во застарениот сандак
чува:
јаболко, мушмули, ореви, дуњи, лешници и цреши,
од доба до доба
за да ги замени со еден збор изговорен.
Таа ја натопува ноќта со дожд од солзи
и со очи испраќа
ѕвездичка по ѕвездичка
чекајќи ја зората полна со светлина.
Ноќта која трае и трае
и фрла темница во очите.
Вдовицата
живее сама
со поглед закован на прозорецот
како крило од капиџик
и ниедно око не ја допира
ниедно срце не ја посакува.
Таа ја натопува перницата со крвави солзи
и повикува едно лесно потчукнување
како од развигор
едно шуштење на трска
еден жубор на талас
но ветрот не удира на стаклото
за да и разбуди еден нерв
да изнуди еден поглед,
за да замени со сезонско овошје
едно пола збор,
за арно
или за лошо.
Покрај трепката
на окото азурно
и се лизгаат зрна солзи
а погледот и се губи
преку седум неба.
Вдовицата повика една птица
скитница
колку да ја пофали љубовта
меѓу немите врби
и да го навреди првиот маж
што се враќаше по полноќ
како бура,
и да ги крене до небо децата
мудри
загрлени со нивните животи
во свилените метрополи
ах, да ја примам
својата бавна смрт
и да ја избрка од носниците
аромата на овошките:
јаболко, мушмули, ореви, дуњи, лешници и цреши
кои ги чува од доба до доба
за да ги замени со еден збор изговорен.
Летен сон
… И душата ме гуши со прашања,
дали е ноќта најубаво време за умирање,
или да се остане човек!
(Бесони ноќи)
Ноќта ги брка злобите
по секој сон будење носи
но не ме погали со рака на развигор
остава да ме следи како волк…
Лето е, сонцето сјае
блесокот го љуби хоризонтот,
денот бега како самовилска невеста
полека,
мрак се спушта над езерото
замреа звуците во меаните
боемите со уморни лица
ја бараат постелата.
Еден урнисан беќар
ја гушка розата
пред очите на езерото.
Морнарот ја остава котвата
зачекорувапред поспаната месечина
ги тресе зрнцата песок од стапалото
и бега кон едно враќање.
Дремка бранот мирно
потпрен
разгалено
во прегратката на еден облак од темнина.
Дремат лебедите, дремат птици и цвеќиња
ги вкусуваат сонливите убавини,
сонуваат сништа одсонувани летни
и не остана ништо живо на нозе
и не остана никој без сон,
само мојата стаклена фигура
сон не ја фаќа.
Му позирам на темниот молк
мракот ме изјадува како јаболков инсект
како чопор волци ме следи во чекор.
Ехо на приспивна песна
како да ме бакнува
копнеам да знам да ли е мајчин глас
или пак ушите ме лажат
мене сон не ми доаѓа
о, не ме фаќа,
зошто ли не ме фаќа!?
… И душата ме гуши со прашања,
дали е ноќта најубаво време за да се умре,
или да се остане човек!
Моите очи
се заковуваат на прозорецот
скитаат до кај што стасуваат
го забележуваат пајакот кој се нишка
и ужива
додека јас,
среде неговото плетење
се заробувам
горчина ме облева
а срцето-пеперутка
крилјата мафтаат
уплашено како бебе
и не знам зошто не запира
и не знам зошто не умира
внатре во телото торзо
како пиле од був,
илјада лета со сонце и дожд
стана камен
во очекување на еден миг сон
за да се одмори телото смачкано
зашто остана и остана
був со отворени очи
не човек кој сонот го повикува.
Сонот ги брка злата
по секое снение носи, носи ново будење
кога не ме погали како развигор
нека ме демне како куче.
